Versterking en Midi voor accordeon

Vrijdag 11 december ging ik samen met mijn broer naar Elsloo dat vlak bij Maastricht ligt. Voor een nieuwe accordeon. Drie accordeons in de auto: mijn oude, na bijna 3 jaar trouwe dienst, een nieuwe Weltmeister die niet als de mijn toekomstige aanvoelde en een kinderaccordeon ... naar Speciaalzaak Bonné ... voortgevloeid uit de muziekschool van zijn vrouw. Dochter van de beroemde Nederlandse accordeonist Bonné. Ik ging weg met een nieuwe liefde: een Bugari, 96 bas, zwart met een rode balg. Nog even keek ik naar mijn ouwe trouwe maatje en ging toen vrolijk achter mijn broer aan ... naar iets verder op. Een meneer die versterking kan inbouwen, speciaal voor accordeons. Bonné had even naar hem opgebeld. Of we langs konden komen en vertelde er nadrukkelijk bij dat ik geen midi nodig heb.
We belden aan, zijn vrouw deed open, we mochten doorlopen naar achteren, naar de werkkamer die aan de woonkamer grenste. De accordeonmuziek kwam ons tegemoet. Bovenop zijn werkbank zat Jo Lahoye uitbundig te spelen. Met midi. Hij wilde stoppen, maar natuurlijk wilde ik dat hij nog even door zou gaan. We applaudiseerden en hij liet ons alles horen wat er met midi kan. Midi aan je accordeon koppelen - of liever gezegd - in je accordeon plaatsen, betekent dat je achter je basknoppen allerlei instrumenten tevoorschijn kunt toveren. Gitaar, drum, strijkers. Alles. Een heel orkest, dat prachtig met je samenspeelt. Ja, met je samenspeelt, want jij blijft als accordeonist gewoon op je accordeon spelen! En op die manier speelde Jo Lahoye gemakkelijk bijna een hele voorstelling voor ons.
Jo is accordeon! Hij speelt, zingt en snapt de techniek van a tot z. Hij liet ons zien hoe de accordeon eigenlijk één grote mondharmonica is. In de tuin stond een accordeon die hij aan de natuur had gegeven en waar hij steeds een foto van neemt. In de woonkamer stond een prachtige accordeon die hij op zijn achtste van zijn moeder had gekregen. Zij mocht geen accordeon spelen van haar ouders, dat was niets voor meisjes. Zigeunermuziek. Haar 5 zoons leerden allemaal accordeon spelen: 5x kans, 1x raak, Jo Lahoye!

Meer informatie over het laten inbouwen van versterking en midi in je accordeon?
Kijk op http://www.limexmidi.nl
Accordeonzaak Bonné: www.accordeonzaak.nl

Ketelbinkie

Met de pet van kapitein Liekie achterstevoren op mijn haren ben ik in mijn zwarte theaterkleren net een echte ketelbink. Of ketelbinka, zoals de kinderen in de klas mij noemden, want u bent toch een meisje? Vorige week ben ik van start gegaan als docent voor het SKVR, Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam. Met mijn accordeon neem ik plaats op een stoel of een tafel. Ik zing niet over Ketelbinkie, ik ben Ketelbink. Samen met mij roepen de kinderen om hun moeder of brullen ze om de koffie. Ik ben het die over boord wordt gegooid. Daarna zijn zij aan de beurt ... om zich voor te bereiden op een lange reis na de basisschool. Ik laat hen onder de tafels plaatsnemen en lees de brief voor waarin zij worden opgeroepen voor stage aan boord van één van de schepen. Ze gaan zich voorbereiden op de reis. Wat zouden zij willen weten voor zij aan deze reis beginnen? Het is een van de vragen die ze beantwoorden om tot een eigen tekst te komen. Het levenslied van Ketelbinkie is een lang lied over een kort, heftig leven. Zo wordt hun eigen tekst een beeldtekst van 5 regels, die verschijnt op de buitenkant van een zelfgevouwen bootje. Een reis in hun verbeelding, waarbij een aantal kinderen meerdere keren vraagt ... is het echt? Een meisje zag voor zich dat zij haar 'prins' zou ontmoeten. Uit één van mijn zakken haalde ik een foto van een zeeman vol tatoeages ... bedoel je zoiets als dit? En showde het aan alle jongens en meisjes. Wat? Vinden jullie dat niet prachtig? Wil jij niet zo'n mooie tatoeage om een meisje te imponeren? Les na les wordt het leuker, spannender om dichter bij de kinderen te komen. Welke avonturen zien zij voor zich? Theater, filosofie, schrijven, kapitein Liekie voelt zich als Ketelbink als een vis in het water. Een springlevende!

De les Ketelbinkie is gemaakt door Marja van Rossum, Groot Denkraam voor het SKVR. Voor meer informatie over Groot Denkraam, kinderfilosofie, kijk op: www.grootdenkraam.nl

Duinpan

Donderdag 24 september gaf ik invulling aan een workshop van 1,5 uur voor Verkeer en Waterstaat. Negentien werknemers hadden zich opgegeven voor de workshop verhalen en gedichten in de duinpan. Voor de eerste keer zou ik de voorstelling 'In de ban van Scheveningen' voor kinderen opvoeren als vertelling voor volwassenen.
Vertel eerst wie je bent en hoe je tot de voorstelling bent gekomen, had mijn zangdocente geadviseerd en biedt na de vertelling ruimte voor vragen.

Op een werkelijk unieke locatie, Elements Beach in 's Gravenzande, parkeerde ik mijn auto. Met mijn uitrusting: accordeon, 3 wandelstokken, 3 hoeden, krukje en kleed maakte ik een toneeltje in een duinpan en ging terug naar de strandtent om de mensen op te halen. De zon scheen, we stapten door het zand. Ondertussen vroeg ik naar hun verwachtingen van de workshop. Ze lieten zich graag verrassen.
Ik nam plaats op mijn krukje. Vertelde over mijn baan als stadsdeelmanager in Scheveningen voor de gemeente Den Haag. Hoe ik in de ban van Scheveningen was geraakt. Trok mijn keurige managersjasje uit, zette mijn kapiteinspet op en ging door als verteller. Het werd een ervaring.
Het verhaal blijkt universeel en interactie tijdens de vertelling is volop mogelijk. Ik speelde op mijn accordeon als kapitein Liekie. Wisselde van personage door de verschillende hoeden op de stokken te verwisselen met mijn kapiteinspet. Soms stond ik groot voor hen als de Tijdgeest of was ik geestig als Johanna, de geliefde van de Tijdgeest die kapitein Liekie helpt te bevrijden, zodat ze de Tijdgeest weer voor zichzelf heeft.

De reacties waren bijzonder positief. Het voelde als een warm bad. Een vertelling in de duinpan onder een stralende hemel ... dat wil kapitein Liekie wel vaker ...

De workshop maakte onderdeel uit van het bedrijfsevenement voor Verkeer en Waterstaat, georganiseerd door Evenman, evenementen management. Voor meer informatie over Evenman kijk op: http://www.evenman.nl/

Cultuur in de spiegel

Woensdag 26 augustus: er wordt een interessante workshop gehouden voor SKVR-docenten in Rotterdam in de Beeldfabriek: Cultuur in de Spiegel.
Tomtommetje aan en rijden maar. Geen stress meer van het zoeken. Gewoon ontspannen beginnen aan het college van Barend van Heusden, hoofddocent Kunst en Cultuur aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Hij licht zijn onderzoek naar cultuureducatie toe. Het doel is dat er over 4 jaar een raamleerplan is voor docenten. Barend van Heusden tekent een model waarin duidelijk wordt waarom kunst net zo belangrijk is in het onderwijs als taal en rekenen. Ik ben als een spons als hij de stappen van de ontwikkeling van de mens laat zien.
Stap 1: waarneming: de mens neemt waar (ziet een steen)
Stap 2: verbeelding/KUNST: de mens voegt iets toe aan wat hij ziet (de mens gaat van de steen gereedschap maken, bijvoorbeeld een bijl)
Stap 3: conceptualisering/TAAL: de mens geeft er een woord aan, waardoor het een begrip wordt (de steen wordt steen genoemd, als je het woord steen noemt begrijpt de ander dat het over steen gaat)
Stap 4: analyseren/REKENEN: de mens gaat het onderzoeken (de steen bestaat uit zand).

En weet je waarom de mens steeds een stap verder gaat? Om zijn hersenen steeds efficienter te laten werken. Maar de vier stappen horen bij elkaar. Taal en rekenen kunnen niet zonder waarnemening en verbeelding. Het is een proces.

Zal er dan eindelijk over 4 jaar een gelijkwaardige plek gaan onstaan voor cultuureducatie? Wat had ik graag kunstvakken willen krijgen op school als kind.

Meer lezen? Kijk op: cultuurindespiegel.slo.nl
De SLO (Stichting Leerplanontwikkeling) neemt deel aan het onderzoek voor het ontwikkelen van nieuwe lesmaterialen.

Charlotte Dematons in Wonderland

Zondag 5 juli was de tentoonstelling Wonderland op zee bij Stichting Haags Kinderatelier.
Er waren kinderboek-illustratoren uitgenodigd en er werden workshops gegeven voor kinderen en hun ouders. Ik was gevraagd of ik mijn zeeliedjes over Scheveningen wilde spelen op de accordeon. Wat een mooie plek in de stad, wat een gave atelierruimte èn fraaie binnentuin. Buiten in de zon speelde ik voor de aanwezigen. Charlotte Dematons, een bekende illustrator bij uitgeverij Lemniscaat, introduceerde drie collega-illustratoren: Annette Fienig, Paula Gerritsen en Marije Tolman. Charlotte Dematons had drie kleine doosjes gemaakt met een stukje strand en de lucht. Ze had een pallet bij zich met blauwe en witte verf, drie kwastjes en een beetje water. Nu konden de illustratoren aan de kinderen laten zien hoe zij de zee schilderen in hun prenten. Maar om er een echte Fienig, Gerritsen en een Tolman van te maken pakte Charlotte drie doorzichtige dekseltjes uit haar tas met kleine illustraties uit hun eigen prentenboek. Een meeuw met zijn vleugels wijd, een waslijntje met wasgoed en een muisje. Iedereen dook in de doosjes, naar de sprookjesachtige strandjes.

Wil je meer weten over Charlotte Dematons, kijk op http://www.lemniscaat.nl/
Wil je meer weten over Stichting Haags Kinderatelier? http://www.haagskinderatelier.nl/
De tentoonstelling was een initatief van Kinderboekhandel Alice in Wonderland, Piet Heinstraat 2, Den Haag.

Poppenkast op Straatspeeldag

'Kun jij misschien invallen? Met poppenkast-spelen op de straatspeeldag? Het is vanmiddag straatspeeldag. Mijn maatje kan niet.' Degene die het vroeg, Henk, is een aardige vader van een van de vriendjes van mijn zoon en ik zei ja.
We spraken af om 15.00 uur, dan konden we het poppenkastverhaal nog even doornemen.
Maar toen ik er was, was Henk juist de poppen halen ... er vielen regenspatten ... en ik hoorde omroepen: 'De poppenkast gaat over 5 minuten beginnen'. Iedereen snelde zich naar binnen. Ik ook, achter de kinderen aan. De ruimte liep vol, erg vol. Daar kwam Henk.
Met poppenkastpoppen van Albert Heijn en het scenario. Mijn kinderen zaten al klaar voor de poppenkast, terwijl wij ons terugtrokken in een aparte ruimte. 'Dit is Jan Klaasen en dat is Katrien.' Ik keek naar de poppen Aladin en een prinses ... en zei: 'Hij is dan Jean en zij heet Claire.' Het verhaal ging over Pokemonkaarten die gestolen worden. Ik ging nog even naar het toilet en moest me daarna door de ongeveer honderd mensen naar voren wurmen.
Hier had ik Koninginnedag gespeeld met een goed voorbereide voorstelling, met geluid en licht voor maar de helft van het aantal aanwezigen.
Zonder voorbereiding, zonder geluid, maar met poppenkast en poppen begonnen we aan de voorstelling. Ik kon maar één ding doen: er voor gaan!!! Ik werd Claire, het vriendinnetje van Jean en de boevin die samen met nog een boef de pokemonkaarten van Jean stal ... we lieten de kinderen liedjes zingen en hoorden ze luid roepen dat er boeven waren ... en na 20 minuten volle overgave had Jean zijn Pokemonkaarten terug, kregen we applaus en kwamen de fans van Pokemonkaarten op ons af!

Wil je ook een straatspeeldag organiseren? Kijk voor meer informatie op: http://www.veiligverkeernederland.nl/

Overhandiging speurtocht aan Bobbie

Zaterdag 6 juni was het zover. Bobbie (van Ernst, Bobbie en de rest) nam onze eerste speurtochtwandeling Scheveningen-Dorp in ontvangst. We speelden de eerste act uit onze gelijknamige voorstelling en terwijl het publiek geboeid zat te luisteren onderbrak Bobbie ons op een gegeven ogenblik met allerlei vragen.
Ja, als hij ons eens zou helpen de vragen te beantwoorden om mij, kapitein Liekie, te bevrijden van de Tijdgeest van Scheveningen. Hup naar buiten, samen met de aanwezige kinderen en hun (groot)ouders. Daar liepen we met Bobbie door de Badhuisstraat. Het werd een hele happening. We gingen bij verschillende winkels naar binnen om voor de ondernemers te zingen. Liepen met z'n allen als kapitein Jol, die een houten been had en gingen naar de begraafplaats Ternavolging. Een plekje waar zelfs Bobbie, geboren in (of op) Scheveningen nog nooit geweest was. Kijk maar eens naar het filmpje dat er van gemaakt is: www.kleischip.nl/speurtocht. Het was bijzonder om met Gert-Jan van den Ende in zijn rol van Bobbie te mogen samenwerken. Wat straalt hij een energie uit. Meer weten over Bobbie? Kijk op: www.ernstbobbie.nl

Huygens Muziekfestival

Het Huygens Muziekfestival is één van de vier festivals van de gemeente Leidschendam-Voorburg. Op allerlei locaties worden optredens verzorgd. De initiatiefnemer en directeur van dit festival is Noor Kamerbeek. Het is bijzonder om te zien hoe één persoon een festival van twee dagen op touw weet te zetten. Dit jaar vroeg Noor Kamerbeek of Het Kleischip ook een voorstelling konden verzorgen. Wij zeiden ja en zo stonden we vanmiddag in de muziekkoepel in park Vreugd en Rust. Met knijpers, balken en stenen hebben we de doeken verzwaard, zodat de wind geen grip kreeg op ons toneel. We speelden de voorstelling In de ban van de Tijdgeest van Scheveningen voor het eerst met ons drieën. Jurrien Vroom speelde de Tijdgeest. Dit keer geen omgeslagen mouwen van de regenjas, hoefde er geen zware stem opgezet te worden, maar hadden we gewoon een man met lange armen en een mannenstem.
Ondanks dat er vooral ouders waren met kinderen onder de 6 jaar in plaats van 6+ luisterde ons jonge publiek aandachtig. Morgen is de tweede dag van het festival en presenteer ik als kapitein Liekie het open podium-programma op de bredeschool De Waterlelie/Park Prinsenhof.
En volgende week ...
zaterdag 6 juni, gaan we onze kortste voorstelling spelen! Dan komt Bobbie (van Ernst, Bobbie en de rest) naar Muzee Scheveningen om het bijbehorende speurtochtboekje in ontvangst te nemen en een stuk van de speurtocht met ons mee te lopen!

Voor meer informatie over het Huygens Muziekfestival kijk op: http://www.huygensmuziekfestival.nl/

Voorstelling Koninginnedag

Het bericht van het drama in Apeldoorn had ons nog niet bereikt.
Het weer was prachtig buiten. Spelend op de accordeon ging ik als kapitein Liekie de vrijmarkt op om kinderen op te halen voor de voorstelling.
Een eerste voorstelling is altijd spannend. 'We hebben geen echte fouten gemaakt', zei ik optimisch tegen Foske, die deze keer de rol had van Johanna én de Tijdgeest.
Maar die dubbelrol maakte dat er wel degelijk iets verkeerd was gegaan.
Bij de rolwisseling was Johanna binnengekomen met de hoed van de Tijdgeest op. De kinderen fluisterden ... de handen van Johanna gingen naar haar hoed. Giechelend ging ze weer naar achteren. Terwijl ik als kapitein Liekie gewoon doorspeelde. Gelukkig kon ik het terugzien op de video.

Donderdag gaat mijn eerste solo van deze voorstelling van start.
Speel ik kapitein Liekie én Johanna én de Tijdgeest!
Dat wordt extra goed op de hoeden letten!

In de ban van de Tijdgeest op Scheveningen

In 2007 werkte ik als stadsdeelmanager van de gemeente Den Haag voor Scheveningen. Ik nam deel aan besprekingen over het masterplan Scheveningen. Over wat er moet gebeuren met bad, haven en dorp. Op een dag at ik samen met een collega een ijsje op een bankje in de Keizerstraat. De volgende dag werd ik wakker met het idee: Openlucht Muzee Scheveningen-dorp! Er liggen zoveel verhalen over het dorp te wachten op iedereen die het horen wil. Vorig jaar mocht ik een stukje van mijn droom realiseren: ik mocht de kinderwandeling Scheveningen-dorp schrijven. Het wordt een speurtochtboekje over kapitein Liekie die gevangen wordt gehouden door de Tijdgeest op Scheveningen. Wanneer de kinderen de vragen beantwoorden vinden zij de letters van de spreuk waarmee zij kapitein Liekie kunnen bevrijden. Het speurtochtboekje komt voor de zomervakantie uit. Nu ben ik bezig met een bijbehorende voorstelling "In de ban van de Tijdgeest op Scheveningen". Met deze voorstelling ga ik alle kinderen en hun ouders 'ophalen' om naar Scheveningen-dorp te komen. De eerste voorstelling wordt gespeeld op Koninginnedag in wijkgebouw De Boot in Voorburg, 7 mei in De Sierkan in Den Haag (gewijzigd: wordt gespeeld bij Kinderopvang B4kids in Voorburg), (14 mei een speciale voorstelling voor ouderen in De Mantel), 30 mei in Voorburg op het Huygens Muziekfestival en 21 augustus in kinderboekwinkel In de Wolken. Kijk voor meer informatie op: http://www.kleischip.nl/

Liefde voor de accordeon

Het is al weer zo'n drie jaar geleden dat ik opeens wist dat ik accordeon wilde leren spelen.
Dat was het instrument dat het beste bij mijn stem zou passen. Tegelijk dacht ik dat het jaren zou duren voor ik de accordeon goed zou kunnen bespelen. Ik ging op zoek naar iemand die mij op de accordeon kon begeleiden. Zo kwam ik terecht bij een repetitieavond van de accordeonvereniging De Residentie.
De dirigente Sylvia Duk wilde het wel proberen. Samen met Foske Kleima ging ik bij haar op bezoek. Voor het eerst hield ik de accordeon in mijn armen en ging op les. Bij Sylvia. Ik had mij geen betere docente kunnen wensen. Vanaf de eerste maand zette ik de liedjes met mijn eigen accordeon op de website van http://www.kleischip.nl/. Ik speelde het ene liedje net zo lang tot ik het goed kon opnemen.
Eén accordeon is mooi, maar een orkest van accordeons is indrukwekkend.
Zaterdag 4 april was er een uitvoering van Sylvia's orkest. Daar stond ze en voerde de accordeons naar emoties. Mocht je een keer de kans hebben een concert bij te wonen? Of wil je accordeon leren spelen? Doen! http://www.residentie-zao.nl/

Schoollied

Daar stond ik dan vanmorgen op het schoolplein van basisschool PCA in Leidschenveen.
Op 1 april.
Driehonderd kinderen zongen het schoollied voor hun ouders.
En dat was geen grapje.
Foske (kapitein Foske van Het Kleischip) had gevraagd of ik voor de school van haar kinderen een schoollied wilde maken. Zo'n vraag blijft dan in mijn hoofd rondzingen. Tot ik de woorden op een rijtje heb en de laatste woorden zich aandienen. Het werd een lied over prinsenkinderen. PCA staat voor Prinses Catharina Amalia en op deze school wordt ieder kind als een prins of prinses behandeld. Ieder kind is uniek en de school probeert daarop in te spelen (tom-onderwijs: teamonderwijs op maat, kijk voor meer informatie op: http://www.teamonderwijs.nl/).

De kinderen hebben het lied kunnen oefenen door te luisteren naar een door mij ingezongen versie via het smartbord in de klas.

Tom tom tom, tra la la, op de PCA

Wormen lusten koffie

Ik loop stage bij de kinderfilosofiecursus van het HVO (Humanistisch Vormingsonderwijs) die door Marja van Rossum, Groot Denkraam, wordt gegeven in Zwolle. Het is overvol in de trein van Zwolle naar Deventer vanwege een draadbreuk. Een magere man stapt in met zijn vouwfiets en een doorzichtig plastic koffertje met een ondefinieerbare inhoud. "Meneer", zo begin ik het gesprek, "wat zit er in dat koffertje?" "Koffie", antwoordt hij, terwijl hij het koffertje onder een klapstoeltje schuift waar een meisje op zit. "Koffie?" vraag ik verbaasd. Dat kon weleens een goed gesprek worden om de tijd te doden.
"Ja, koffie voor mijn wormen."
Stukje bij beetje vertelt hij dat hij elke dag de koffieprut van de kantine meeneemt voor de wormen in zijn volkstuintje. Hij heeft twee volkstuintjes en één volkstuintje is voor de helft een composthoop. Op een dag gooide hij koffieprut op de composthoop en merkte dat de wormen daar gretig op afkwamen. Inmiddels is zijn composthoop zo goed dat hij de compost verkoopt aan de eigenaren van de andere volkstuintjes. En hij heeft emmers met aarde te koop voor liefhebbers van vissen: in één emmer zitten wel 100 wormen.
Wat zou er gebeuren als de wormen een koekje bij de koffie krijgen?

Geïnteresseerd in kinderfilosofie?
Kijk eens op: http://www.grootdenkraam.nl/ en http://www.kinderfilosofie.nl/

Wie zijn hoed is dat?

Ik zit dringend verlegen om een hoed. Voor de Tijdgeest uit onze voorstelling. Een zwarte vilten herenhoed. Horen hoeden niet vooral bij oude mensen? Zou een oude heer een hoed over hebben? Ik bel het dichtstbijzijnde verzorgingtehuis en krijg een vriendelijke receptionist aan de lijn. "Goedemorgen, ik zoek een heren hoed". Hij lacht en belooft een briefje op te hangen.

Toevallig fiets ik even later langs het verzorgingstehuis. Zal ik naar binnen gaan en de mensen zelf vragen om een hoed in ruil voor wat muziek? Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken. Even later sta ik in de lunchzaal. Er zijn maar negen potentiele hoeddragers! Maar ... één meneer bedenkt dat hij in zijn oude huis nog een oud hoedje heeft liggen. Twee dagen later word ik gebeld dat er een hoedje op me wacht bij de receptie van het verzorgingstehuis. Ik ga er op af. Oh, wat een leuk hoedje. Achterstevoren staat ie nog leuker. Omdat het regent stop ik hem in een plastic tas. Aangezien mijn fietstassen helemaal vol zitten zet ik de hoed met tas en al op mijn hoofd, en fiets vrolijk naar huis.