In de ban van de Tijdgeest op Scheveningen

In 2007 werkte ik als stadsdeelmanager van de gemeente Den Haag voor Scheveningen. Ik nam deel aan besprekingen over het masterplan Scheveningen. Over wat er moet gebeuren met bad, haven en dorp. Op een dag at ik samen met een collega een ijsje op een bankje in de Keizerstraat. De volgende dag werd ik wakker met het idee: Openlucht Muzee Scheveningen-dorp! Er liggen zoveel verhalen over het dorp te wachten op iedereen die het horen wil. Vorig jaar mocht ik een stukje van mijn droom realiseren: ik mocht de kinderwandeling Scheveningen-dorp schrijven. Het wordt een speurtochtboekje over kapitein Liekie die gevangen wordt gehouden door de Tijdgeest op Scheveningen. Wanneer de kinderen de vragen beantwoorden vinden zij de letters van de spreuk waarmee zij kapitein Liekie kunnen bevrijden. Het speurtochtboekje komt voor de zomervakantie uit. Nu ben ik bezig met een bijbehorende voorstelling "In de ban van de Tijdgeest op Scheveningen". Met deze voorstelling ga ik alle kinderen en hun ouders 'ophalen' om naar Scheveningen-dorp te komen. De eerste voorstelling wordt gespeeld op Koninginnedag in wijkgebouw De Boot in Voorburg, 7 mei in De Sierkan in Den Haag (gewijzigd: wordt gespeeld bij Kinderopvang B4kids in Voorburg), (14 mei een speciale voorstelling voor ouderen in De Mantel), 30 mei in Voorburg op het Huygens Muziekfestival en 21 augustus in kinderboekwinkel In de Wolken. Kijk voor meer informatie op: http://www.kleischip.nl/

Liefde voor de accordeon

Het is al weer zo'n drie jaar geleden dat ik opeens wist dat ik accordeon wilde leren spelen.
Dat was het instrument dat het beste bij mijn stem zou passen. Tegelijk dacht ik dat het jaren zou duren voor ik de accordeon goed zou kunnen bespelen. Ik ging op zoek naar iemand die mij op de accordeon kon begeleiden. Zo kwam ik terecht bij een repetitieavond van de accordeonvereniging De Residentie.
De dirigente Sylvia Duk wilde het wel proberen. Samen met Foske Kleima ging ik bij haar op bezoek. Voor het eerst hield ik de accordeon in mijn armen en ging op les. Bij Sylvia. Ik had mij geen betere docente kunnen wensen. Vanaf de eerste maand zette ik de liedjes met mijn eigen accordeon op de website van http://www.kleischip.nl/. Ik speelde het ene liedje net zo lang tot ik het goed kon opnemen.
Eén accordeon is mooi, maar een orkest van accordeons is indrukwekkend.
Zaterdag 4 april was er een uitvoering van Sylvia's orkest. Daar stond ze en voerde de accordeons naar emoties. Mocht je een keer de kans hebben een concert bij te wonen? Of wil je accordeon leren spelen? Doen! http://www.residentie-zao.nl/

Schoollied

Daar stond ik dan vanmorgen op het schoolplein van basisschool PCA in Leidschenveen.
Op 1 april.
Driehonderd kinderen zongen het schoollied voor hun ouders.
En dat was geen grapje.
Foske (kapitein Foske van Het Kleischip) had gevraagd of ik voor de school van haar kinderen een schoollied wilde maken. Zo'n vraag blijft dan in mijn hoofd rondzingen. Tot ik de woorden op een rijtje heb en de laatste woorden zich aandienen. Het werd een lied over prinsenkinderen. PCA staat voor Prinses Catharina Amalia en op deze school wordt ieder kind als een prins of prinses behandeld. Ieder kind is uniek en de school probeert daarop in te spelen (tom-onderwijs: teamonderwijs op maat, kijk voor meer informatie op: http://www.teamonderwijs.nl/).

De kinderen hebben het lied kunnen oefenen door te luisteren naar een door mij ingezongen versie via het smartbord in de klas.

Tom tom tom, tra la la, op de PCA

Wormen lusten koffie

Ik loop stage bij de kinderfilosofiecursus van het HVO (Humanistisch Vormingsonderwijs) die door Marja van Rossum, Groot Denkraam, wordt gegeven in Zwolle. Het is overvol in de trein van Zwolle naar Deventer vanwege een draadbreuk. Een magere man stapt in met zijn vouwfiets en een doorzichtig plastic koffertje met een ondefinieerbare inhoud. "Meneer", zo begin ik het gesprek, "wat zit er in dat koffertje?" "Koffie", antwoordt hij, terwijl hij het koffertje onder een klapstoeltje schuift waar een meisje op zit. "Koffie?" vraag ik verbaasd. Dat kon weleens een goed gesprek worden om de tijd te doden.
"Ja, koffie voor mijn wormen."
Stukje bij beetje vertelt hij dat hij elke dag de koffieprut van de kantine meeneemt voor de wormen in zijn volkstuintje. Hij heeft twee volkstuintjes en één volkstuintje is voor de helft een composthoop. Op een dag gooide hij koffieprut op de composthoop en merkte dat de wormen daar gretig op afkwamen. Inmiddels is zijn composthoop zo goed dat hij de compost verkoopt aan de eigenaren van de andere volkstuintjes. En hij heeft emmers met aarde te koop voor liefhebbers van vissen: in één emmer zitten wel 100 wormen.
Wat zou er gebeuren als de wormen een koekje bij de koffie krijgen?

Geïnteresseerd in kinderfilosofie?
Kijk eens op: http://www.grootdenkraam.nl/ en http://www.kinderfilosofie.nl/

Wie zijn hoed is dat?

Ik zit dringend verlegen om een hoed. Voor de Tijdgeest uit onze voorstelling. Een zwarte vilten herenhoed. Horen hoeden niet vooral bij oude mensen? Zou een oude heer een hoed over hebben? Ik bel het dichtstbijzijnde verzorgingtehuis en krijg een vriendelijke receptionist aan de lijn. "Goedemorgen, ik zoek een heren hoed". Hij lacht en belooft een briefje op te hangen.

Toevallig fiets ik even later langs het verzorgingstehuis. Zal ik naar binnen gaan en de mensen zelf vragen om een hoed in ruil voor wat muziek? Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken. Even later sta ik in de lunchzaal. Er zijn maar negen potentiele hoeddragers! Maar ... één meneer bedenkt dat hij in zijn oude huis nog een oud hoedje heeft liggen. Twee dagen later word ik gebeld dat er een hoedje op me wacht bij de receptie van het verzorgingstehuis. Ik ga er op af. Oh, wat een leuk hoedje. Achterstevoren staat ie nog leuker. Omdat het regent stop ik hem in een plastic tas. Aangezien mijn fietstassen helemaal vol zitten zet ik de hoed met tas en al op mijn hoofd, en fiets vrolijk naar huis.