Met de pet van kapitein Liekie achterstevoren op mijn haren ben ik in mijn zwarte theaterkleren net een echte ketelbink. Of ketelbinka, zoals de kinderen in de klas mij noemden, want u bent toch een meisje? Vorige week ben ik van start gegaan als docent voor het SKVR, Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam. Met mijn accordeon neem ik plaats op een stoel of een tafel. Ik zing niet over Ketelbinkie, ik ben Ketelbink. Samen met mij roepen de kinderen om hun moeder of brullen ze om de koffie. Ik ben het die over boord wordt gegooid. Daarna zijn zij aan de beurt ... om zich voor te bereiden op een lange reis na de basisschool. Ik laat hen onder de tafels plaatsnemen en lees de brief voor waarin zij worden opgeroepen voor stage aan boord van één van de schepen. Ze gaan zich voorbereiden op de reis. Wat zouden zij willen weten voor zij aan deze reis beginnen? Het is een van de vragen die ze beantwoorden om tot een eigen tekst te komen. Het levenslied van Ketelbinkie is een lang lied over een kort, heftig leven. Zo wordt hun eigen tekst een beeldtekst van 5 regels, die verschijnt op de buitenkant van een zelfgevouwen bootje. Een reis in hun verbeelding, waarbij een aantal kinderen meerdere keren vraagt ... is het echt? Een meisje zag voor zich dat zij haar 'prins' zou ontmoeten. Uit één van mijn zakken haalde ik een foto van een zeeman vol tatoeages ... bedoel je zoiets als dit? En showde het aan alle jongens en meisjes. Wat? Vinden jullie dat niet prachtig? Wil jij niet zo'n mooie tatoeage om een meisje te imponeren? Les na les wordt het leuker, spannender om dichter bij de kinderen te komen. Welke avonturen zien zij voor zich? Theater, filosofie, schrijven, kapitein Liekie voelt zich als Ketelbink als een vis in het water. Een springlevende!
De les Ketelbinkie is gemaakt door Marja van Rossum, Groot Denkraam voor het SKVR. Voor meer informatie over Groot Denkraam, kinderfilosofie, kijk op: www.grootdenkraam.nl
